فاصله ها

چقدر این فاصله ها با هم و تا هم توی زندگی مهم میشن . فاصله ی آشتی تا قهر یا حتی قهر تا آشتی . فاصله ی لیوان آب با تخت . فاصله ی یزد تا مشهد . یا کرج تا تهران . حتی فاصله ی سامان تا روستای چم چنگ . فاصله ی طبقاتی ما با شما که همه میگن . یا حتی همین یه بند انگشت فاصله ی دوست داشتن تا تنفر . این فاصله ها که هیچ وقت معلوم نیست دقیقا چند ساعت یا چند روز طول میکشه تا برسی بهشون یا اتفاق بیافتن اما انقدری مهم هستن که تا همیشه تو یادت بمونن و گاهی همه ی راهی که رفتی رو زیر سوال ببرن یا برات به بهترین شکل درش بیارن.فاصله هایی که اصلا لازم ن همیشه و باید باشن ، که اگهمنالانازشوناستفادهنکنمخوندناینمتنخیلیسختمیشه و برای مابقی چیزها هم همینه . میخوام بگم انگار پشت هرچیزی که ما ازش یه فاصله ای داریم  اصل مهمی ئه و برای هرکودوم باید اون فاصله طی بشه تا دلیل پشتش معلوم شه .

تعریف جمعیت

بیشتر از بیست نفر اومده بودن اینجا، منظورم از اینجا خونه ای ئه که جدیدا بهش نقل مکان کردم. اگه از در می اومدین تو یه دختر سرحالو میدیدین که وسط جمعیت با دومینوها مشغوله و حسابی سرکیفه ، اما من بهتون حقیقت رو میگم ، در واقعیت دختر هیچکس رو دوروبرش نمیدید ، تنها بود و همینطور که دومینوهارو رو هم میچید ، داشت فکر میکرد چقدر دلش میخواست امشب مثل سابق رو تختش بشینه و تا صبح با عموش حرف بزنه .

دنیای سوفی

سوفیا از بچه های کلاسمه . وقتی منو میبینه ، یا هرطوری میشه ، انقد محکم بغلم میکنه و چشاش برق میزنه که فکر میکنم کاش یه روز میتونس همونطور که محکم بغلم کرده نفوذ کنه تو بدنم ، بره تو مغزم و ببینه خاله پریسا همونقد که از بیرون با بقیه مهربونه ، از داخل با خودش تو چه جنگیه . چه تانک و تفنک و تیری ئه که هر روز باهاش شلیک میکنه به خودش . به مخش . به قلبش . فکر میکنم کاش همه چیز ِ دنیای خاله پریسا ، مثل ِ چیزی بود که دنیای سوفیا تصورش کرده . اونقد امن و آروم ، که به هر بهونه ای میشه پناه آورد به بغلش .

آستینای دکمه دار و تا خورده

دلم میخواس هر آدمی یه کیبوردی داش، تا هروقت دلم خواس، برم بشینم پشتش و هرچی تو فکرمه رو ، تق تق تق ، براش تایپ کنم و بعدم پاشم برم. راستش برای من هیچ کاری سخت تر از این نیست که بخوام، بلند بلند، با صدام فکر کنم و یکی بخواد با گوشاش اونارو بشنوه. حرفای من وقتی پُر میشن ، سُر میخورن میان نوک انگشتام و گاهی که فکر میکنم سر انگشتام ورم کرده، اونارو تو آستینام قایم میکنم . برای همین هم هس که همیشه آستینام یا دکمه دارن یا چند لایه تا خوردن .

مثلا ، یکهو ، یک نفر

دو شب پیش وقتی فاصله ی مهد کودک تا اتاقم در خانه ی جدید را طی میکردم با خودم فکر میکردم اگر آدم ها به جای اینکه در موقعیت های بد به معبودشان ، رفیقشان ، یا حالا هر کس که میتوانند در هر موقعیتی به او پناه ببرند ، در شرایط خوب پناه میبردند ، چقدر اختلاف شرایط این دنیا با بهشت کمتر میشد . مثلا یکهو یکنفر زنگ میزد روی خطمان و میگفت فلانی من در بهترین شرایط زندگی ام به فکرت افتادم ، دلم خواست تو هم باشی ، دوستت دارم . خداحافظ . همین .